مقایسه روکش ایمپلنت پیچ شونده و چسبی

روکش ایمپلنت دندان بهترین جایگزین برای دندان از دست رفته می باشد، چرا که در طولانی مدت نتایج فوق العاده ای را به همراه داشتند. روکش ایمپلنت هم با پیچ قابلیت اتصال دارد و هم با سمنت کردن.هدف این پژوهش بررسی بیولوژیکی، فنی و آزمایشگاهی نگهداری روکش با پیچ و سمنت کردن تاج دندان بر روی ایمپلنت است. فرض اولیه ی ما این است که این دو سیستم تفاوتی با هم ندارند.

نقش اباتمنت در نحوه اتصال روکش ایمپلنت دندان

اباتمنت های فلزی بهترین نمونه هستند چرا که در همه ی نواحی فک، میزان موفقیت بالایی را داشته اند. مدتی بعد اباتمنت های از جنس زیرکونیوم مطرح شدند که زیست سازگاری مطلوبی در برخورد با بافت های سخت و نرم از خود نشان دادند. اخیرا پژوهش ها به بررسی اباتمنت های سرامیکی و فلزی پرداخته اند و میزان موفقیت و مشکلات آن ها را تقریبا مشابه به هم گزارش کرده است. اما شکستگی و مشکلات بیولوژیکی در اباتمنت های سرامیکی بیشتر است . اگرچه اباتمنت های سرامیکی بیشتر در نواحی زیبایی استفاده می شوند.
جدیدترین تکنولوژی cad/cam دو نوع بازسازی بر پایه ایمپلنت را پیشنهاد می کند:

• اباتمنت زیرکونیومی سفارشی به همراه تاج دندان سمنت شده (چسبیده شده)  ،به اطلاعات موجود در باره ی این دو سیستم ،دسته اول دارای بیشترین مشکلات بیولوژیکی بوده و دسته دوم مشکلات فنی بیشتری را شامل می شود.

اما هیچ کدام از مدل ها برتری نسبت به دیگری ندارد . تا به امروز هیچ مطالعه ای برای ارزیابی نگهداری تاج دندان با سمنت کردن یا با پیچ در ایمپلنت ها وجود نداشته است.
فرض اولیه ی ما این است که این دو سیستم تفاوتی با هم ندارند.
44 بیمارکه نیازمند جایگزینی یک دندان در ناحیه جلویی، نیش و آسیای کوچک بودند ، در این پژوهش شرکت کردند. به شکل اتفاقی برای بعضی به روش سمنت کردن و بعضی به روش پیچ کردن روکش دندان قرار داده شد.برای همه بیماران با استفاده از تکنولوژی CAD/ CAM اباتمنت زیرکونیومی توسط یک نفر طراحی شد. در گروه نگهداری توسط سمنت، اباتمنت های زیرکونیومی مستقیما روکش شدند. در گروه دیگر با پیچ محکم شدند سپس آن ناحیه با کامپوزیت پر شد تا بیمار اذیت نشود.همه ی بیماران یک الی 3 هفته پس از قرارگیری روکش، 6 ماه، 1 سال و 3 سال معاینه شدند. در این معاینات، ایمپلنت و روکش ها از نظر بیولوژیکی، فنی و زیبایی ارزیابی شدند.برای معاینه بیولوژیکی، پارامترهای مربوط به لثه مثل خونریزی و عمق پروب ، تحلیل لثه و مخاط انجام شد. هم چنین عرض مخاط کراتینی نیز اندازه گیری شد.معاینات تصویری و رادیولوژیکی در روز کاشت ایمپلنت و طی فرآیند 3 ساله با اشعه ایکس بررسی شدند.ابعاد لبه مرزی استخوان و فاصله بین قسمت بالایی ایمپلنت و فاصله برش استخوان اندازه گیری شدند.
معاینات فنی 6 ماه، 1 سال و 3 سال پس از کاشت ایمپلنت طبق قوانین سلامت عمومی انجام شد. در این بررسی ها شکستگی روکش سرامیکی، زبری سطح آکلوزال و از دست رفتن استحکام مد نظر بودند.به منظور معاینه بافت های نرم PAPILLA index بررسی شد. همچنین ارتفاع سطح روکش از سقف دهان اندازه گیری شد.
درنهایت پس از بررسی از بین 44 بیمار نتایج 32 نفر با میانگین سنی 51 سال در پژوهش بررسی شد.پس از ارزیابی این 32 بیمار نتایج بدین شکل بود. معاینات تصویری و بیولوژیکی نتایج مشابهی در مورد هر دوگروه داشتند. مشکلات فنی در گروه نگهداری با سمنت بیشتر بود. همچنین 2 مشکل جدی بیولوژیکی در بین گروه نگهداری با سمنت گزارش شد.
میزان موفقیت کلی کاشت ایمپلنت دو تکه پس از 3 سال 97 .5 درصد بود که با میزان موفقیت بررسی های 5 ساله انطباق دارد، اما چندین مشکل فنی باعث شد میزان موفقیت خود روکش پایین تر باشد.( حدود 80 درصد)
در این پژوهش پارامترهای بیولوژیکی مثل عمق پروب، خونریزی، مخاط کراتینی و تحلیل استخوان مرزی در هر دوگروه مشابه بودند. به طور کلی مشکلات بیولوژیکی در روکش های سمنت شده کمی بیشتر بود در حالی که روکش های پیچ شده بیشتر مشکل فنی داشتند.میزان موفقیت پایین این پژوهش بخاطر 8 مشکل فنی پیش آمده بود که در این بین 6 تا از آن ها شکستگی اباتمنت زیرکونیومی بود که در نهایت منجر به کاهش استحکام د. آمار نشان می دهد تفاوت آنچنانی بین اباتمنت های فلزی و سرامیکی وجود ندارد.
در اکثر مقالات از اتصال خارجی، برای نصب اباتمنت به ایمپلنت استفاده می شود، در صورتی که در این پژوهش اتصال داخلی است و علت شکستگی های زیاد می تواندهمین موضوع باشد. اما حدس محققین درباره ی علت شکستگی های متعدد در اتصالات داخلی ، وجود اصطکاک حاصل از محکم کردن پیچ یا آماده سازی بیش از حد دیواره های اباتمنت می باشد.

حدس دیگر برای این اتفاق موقعیت ایمپلنت است، چرا که 4 مورد شکستگی در دندان های آسیای کوچک رخ داده بود، چنین موردی در پژوهش مشابه هم مشاهده شد.
برخی شواهد علت شکست های مربوط به روکش سمنت شده را مقدار سمنت اضافی می دانند. حذف این سمنت های اضافی، سخت است و باعث بیماری های لثه ای می شود.مقدار محدود بیماران یکی از محدودیت های این پژوهش بود، علاوه بر این تعداد ایمپلنت های کاشته شده در قسمت عقبی ( آسیای کوچک) بیشتر از ناحیه جلویی بودند، این عدم توازن می تواند عامل گمراه کننده ای در نتایج و مشکلات فنی ایجاد کند.
پس به طور کلی نتایج حاصل از بررسی های تصویری، بیولوژیکی و فنی برای این دوگروه تفاوت زیادی نداشتند. مشکلات بیولوژیکی فقط در گروه روکش سمنت شده مشاهده شد که یکی از آن ها به خاطر عدم حذف سمنت اضافی بود.