به منظور جایگزینی دندان از دست رفته تا به امروز از مواد گوناگونی تحت عنوان ایمپلنت دندان استفاده می‌شده است. اما با افزایش دانش عمومی پزشکان و متخصصان و رشد تکنولوژی، مواد استفاده‌شده به‌عنوان ایمپلنت دندان نیز تغییر کرده و به‌مرور بهینه‌سازی شده‌اند. امروزه، به دلیل تحقیقات گسترده و پیشرفت چشمگیر بشر در زمینه زیست مواد، ترکیبات جدیدتری مانند زیرکونیوم، رکسالید و تیتانیوم اصلاح شده به‌عنوان ماده اصلی در فرآیند ایمپلنت ارائه می‌شوند. این ترکیبات نه‌تنها از نظر کارکرد بسیار تطبیق‌پذیر با بدن انسان می‌باشند، بلکه از حیث زیبایی نیز بسیار ایده آل و محبوب هستند. در ادامه با بررسی ویژگی‌های ایمپلنت دندان در خدمت شما هستیم.
ویژگی‌های فیزیکی ایمپلنت دندان
شاخصه مکانیکی و استقامت ایمپلنت دندان، باید مانند استخوان‌های بدن باشد به گونه‌ای که بتواند همانند استخوان، فشار را تحمل کند. میزان مقاومت استرس و انعطاف پذیری ایمپلنت دندان یکی از ویژگی‌های مهم آن است. ای استحکام باید به گونه‌ای باشد که به آسانی در اثر فشار نشکند. این استقامت باید به صورتی باشد که ایمپلنت دندان با گذشت زمان و اعمال فشارهای مداوم و مستمر دچار آسیب یا خدشه‌های فیزیکی نشود. بر اساس استاندارد جهانی جامعه دندانپزشکی، ایمپلنت دندان باید حدود 10% قابلیت شکل‌پذیری یا انعطاف پذیری را دارا باشد.
ویژگی‌های سطحی ایمپلنت دندان
ویژگی‌های سطحی ایمپلنت دندان، مشخص کننده میزان جذب رطوبت در آن و وجود قابلیت پاک شوندگی آن است. همچنین واکنش مثبت سلول‌های تولیدکننده بافت استخوانی با ایمپلنت دندان و چسبندگی سطحی پروتئین‌ها نیز جزء ویژگی‌های سطحی ایمپلنت دندان می‌باشد. هرچه سطوح ایمپلنت ناهموارتر باشد، به علت دسترسی بیشتر به سطح، امکان چسبندگی بیشتری با سلول‌های استخوانی خواهد داشت.
ویژگی‌های زیست‌محیطی ایمپلنت دندان
زیست سازگاری یا زیست محیطی ایمپلنت دندان، یکی از مهم ترین ویژگی‌های ایمپلنت دندان است. عدم وجود ویژگی‌های زیست سازگاری در جنس ایمپلنت دندان سبب، ازجمله خوردگی ایمپلنت و نشت مواد سمی ناشی از خوردگی در بدن می‌شود. جنس ایمپلنت دندان، باید به صورتی باشد، که دچار خوردگی نشود. با ایجاد خوردگی، یون‌های فلزی در اثر واکنش‌های شیمیایی از ایمپلنت جداشده و وارد محیط پیرامون خواهند شد. خوردگی ایمپلنت معمولا در محل درز و شکاف‌ها مانند سطوح مشترک بین استخوان و پیچ ایجاد می‌شود. لذا ایمپلنت دندان، باید از جنسی تهیه و آماده شود که دچار خوردگی نشود. به‌طورکلی خوردگی می‌تواند موجب تغییر زبری سطح ایمپلنت، اختلال در ترمیم و ترکیب با استخوان، تغییر رنگ و بروز واکنش‌های آلرژیک و خطرناک برای فرد شود.
ویژگی‌های زیست‌محیطی مهم ایمپلنت دندان
مدول آلاستیسیته
مواد ایمپلنت با مدول الاستیسیت شبیه به استخوان باید انتخاب شوند تا از توزیع یکنواخت فشار در فرآیند ایمپلنت اطمینان حاصل شود.
استحکام کششی و فشاری
یک ماده کاشت ایمپلنت باید از مقاومت کششی و فشاری بالایی برخوردار باشد تا از شکستگی جلوگیری و مانور عملکرد بالایی داشته باشد.
استحکام عملکرد، استحکام خستگی
یک ماده کاشت باید از مقاومت و استحکام خستگی بالایی برخوردار باشد تا از شکنندگی در چرخه تطبیق‌پذیری با استخوان جلوگیری کند.
انعطاف پذیری
طبق استاندارد جهانی جامعه دندانپزشکی، حداقل انعطاف پذیری 8٪ برای ایمپلنت دندان لازم است. انعطاف پذیری در کاشت ایمپلنت برای شکل دادن ایمپلنت امری ضروری است.
سختی و چقر بودن
افزایش سختی و چقر بودن ماده مورد استفاده در ایمپلنت، باعث کاهش میزان سایش مواد ایمپلنت می‌شود و افزایش ای شاخصه مانع از شکستگی ایمپلنت‌ها می‌شود.
عدم جذب نم و رطوبت
با خیس شدن دهان هنگام نوشیدن مایعات و یا خونریزی، میزان جذب نم و رطوبت ایمپلنت دندان زیر سوال می‌رود. جنس ایمپلنت باید به گونه‌ای باشد که رطوبت و نم را جذب نکند.
مقاومت در برابر خوردگی
این ویژگی در ایمپلنت‌های دندانی باید وجود داشته باشد تا مانع از بین رفتن یون‌های فلزی یا انتشار آن‌ها از سطح فلز به محیط اطراف شود. مواد زیستی ایمپلنت باید در برابر خوردگی مقاوم باشند. خوردگی می‌تواند منجر به زبر شدن سطح، تضعیف ترمیم، آزادسازی عناصر مضر از فلز یا آلیاژ و بروز واکنش‌های سمی شود. بافت‌های مجاور ممکن است در اثر خوردگی تغییر رنگ داشته باشند و واکنش‌های آلرژیک در فرد به وجود آورد.
ایمپلنت دندان از چه چیزی تشکیل‌شده است؟
ایمپلنت دندان در اصل پیچ یا استوانه‌ای تیتانیومی است، که بین 8 تا 16 میلی‌متر طول دارد که درون یک حفره فاقد استخوان( محل ریشه دندان سابق) در فک قرار می‌گیرد و به‌عنوان یک ریشه جایگزینی برای دندان از دست رفته بیمار عمل می‌کند. ضمیمه مخصوصی به نام abutment که در قسمت بالای ایمپلنت قرار دارد، اتصال خارجی را برای روکش دندانی جدید ( تاج ) ایجاد می‌کند. درحین بهبود، سطح تیتانیوم ایمپلنت با استخوان اطراف سازگار می‌شود، در فرآیندی موسوم به osseointegration، که می‌تواند حدود 3 تا 6 ماه طول بکشد، این سازگاری با استخوان رخ می‌دهد. بعد از این مدت، ایمپلنت به اندازه کافی پایدار است تا از یک یا چند روکش دندان پشتیبانی کند.
زیست سازگاری تیتانیوم
تیتانیوم سابقه خوبی در استفاده به‌عنوان ماده اصلی ایمپلنت دارد و این موفقیت در ایمپلنت‌های تیتانیومی به دلیل سازگاری لایه اکسید پایدار بر روی سطح آن، به دلیل زیست سازگاری عالی آن است. تیتانیوم زیست سازگارترین ماده برای ایمپلنت دندان است، چرا که مقاومت آن در برابر خوردگی از مایعات بدن، فشار و کشش بسیار بالاست. توانایی تیتانیوم به گونه‌ای است کاملاً به استخوان چسبیده، نامحلول است و از نظر شیمیایی غیرقابل نفوذ است و از بروز واکنش‌های بین فلز و محیط اطراف جلوگیری می‌کند.
تعامل با استخوان
ظرفيت تيتانيوم برای تعامل و سازگاری با استخوان، از مقاومت بالای دی الكتريك اكسيد سطح آن سرچشمه می‌گیرد. توانایی پیوند جسمی آن با استخوان، تیتانیوم را نسبت به سایر مواد که نیاز به استفاده از چسب برای چسباندن دارند، متمایز می‌کند. ایمپلنت‌های تیتانیومی دوام بیشتری دارند و فشار بسیار بیشتری را متحمل می‌شوند و به آسانی نخواند شکست. ریزساختار تیتانیوم و انرژی سطح بالایی که دارد، آن را قادر می‌سازد تا آنژیوژنز( قابلیت رشد) را تحریک کند، که در فرآیند استخوان‌سازی کمک شایانی می‌کند.
کلینیک دندانپزشکی مدرن ارائه‌دهنده انواع خدمات زیبایی دندان، ازجمله ایمپلنت، با تیمی برجسته و مجرب از پزشکان و متخصصان با دانش، با بهترین کیفیت‌ها و مناسب‌ترین قیمت‌ها در خدمت شما عزیزان می‌باشد.
