تاثیر کراتین بر بافت ایمپلنت
تاثیر کراتین بر بافت ایمپلنت و افزایش جلوه های زیبایی دندان نیازمند هماهنگی رنگ و ظاهر بافت های نرم با دندان های مجاور آن است، برای برطرف کردن نقص های بافت نرم قبل از کاشت ایمپلنت عمل های جراحی انجام می شود، اما نگهداری ساختار کلی بافت در اطراف ایمپلنت همچنان سخت است. به خصوص زمانی که ایمپلنت در موقعیت صحیح خود قرار ندارد. پژوهش های زیادی در ارتباط با تاثیر کراتین بر بافت ایمپلنت انجام شده است،و این موضوع را بررسی کرده اند. بحث های زیادی در مورد بودن یا نبودن مخاط کراتینی اطراف ایمپلنت وجود داشته است. هدف ما بررسی ضرورت وجود یا عدم وجود بافت کراتینی در سلامت ایمپلنت است. همچنین جراحی های مختلفی برای افزایش بافت کراتینی اطراف ایمپلنت انجام می شود.
تاثیرات کراتین بر بافت ایمپلنت چیست؟
برای اینکه بفهمیم بافت کراتینی چه نقشی در اطراف ایمپلنت دارد، ابتدا به بررسی آن می پردازیم.
Long و loe اولین کسانی بودند که تاثیر کراتین را بر روی لثه و دندان طبیعی مشاهده کردند. اکثر قسمت هایی که ضخامت کراتین کمتر از 2 میلی متر بود التهاب دیده می شد، در حالی که پلاکی وجود نداشت پس نتیجه گرفتند ضخامت دو میلی متر کراتین لثه برای سلامت آن کافی نیست.
پس از آن تحقیقاتی انجام گرفت تا نقش کراتین در از بین بردن التهابات بررسی شود.اما نتایج مختلف بود. امروزه نیز هنوز تضادهایی درباره این که افرادی که ضخامت لثه کمی دارند آیا احتیاج به پیوند بافت کراتینی دارند یا خیر؟وجود دارد . chung و همکارانش نشان دادند که اگر مقدارکراتین بر بافت ایمپلنت کافی نباشد، تجمع پلاک و التهاب لثه اتفاق می افتد. دیگر محقیقن نیز نتایج chung را تایید کردند، همچنین Bovri ثابت کرد ضخامت بالای دو میلی متر کراتین اطراف ایمپلنت باعث کاهش تحلیل استخوان فک و افزایش سلامتی بافت ها می گردد.
پس نتیجه بر این شد بیمارانی که مخاط کراتینی ندارند احتمال تجمع پلاک ها، درد بافت لثه هنگام مسواک زدن ، التهاب لثه، تحلیل استخوان و از بین رفتن زیبایی در این افراد وجود دارد.اما برخی پژوهش ها نشان دادند رابطه ی معکوس بین ضخامت کراتین و تحلیل مرز لثه ها وجود دارد.
Lum و همکارانش نشان دادند کم بودن ضخامت کراتین تاثیر منفی در سلامت بافت های دهان ندارد، محققین اعتقاد داشتند که مقدار کراتین موجود اهمیت دارد نه ضخامت آن. Esposito و همکارانش معتقد هستند شواهد موثقی درمورد این که اصلاح بافت ؛مفید است یا پیوند کراتین، وجود ندارد. آنها به این معتقدند اگر به مقدار کافی وجود داشته باشد، بهداشت دهان راحت تر انجام می شود.
روش های پیوند با کراتین جهت کاشت دندان
Apf
این معمول ترین روش افزایش ضخامت بافت کراتینی است. حداقل تحلیل استخوان و کنترل موقعیت لبه لثه پس از جراحی از مزیت های این روش است، همچنین در این روش میزان مرگ و میر کمتر است.این روش مناسب لثه های نازک نیست زیرا باعث ایجاد زخم های سفید می شود. این درمان هم به صورت تنها انجام می شود هم با ترکیب CTG.ترکیب apf با ctg می تواند حجم بافت پیوندی را افزایش دهد.
پیوندهای برگرفته از بدن خود بیمار
پیوندهای برگرفته از بدن خود بیمار به منظور پیوند بافت کراتینه fgg و ctg که می تواند حجم بافت پیوندی را افزایش دهد.
روش fgg هنگامی که با کمبود بافت کراتینه روبرو هستیم بسیار مفید است، و باعث کاهش التهابات می شود.اما وقتی هدف زیبایی است، ctg یک فرآیند مطلوب است.مرگ و میر بالا و زمان جراحی زیاد دلایلی است که پیوند استخوان از بدن خود فرد را محدود کرده است.
ماتریس کلاژن
کلاژن برگرفته از استخوان حیوانات به عنوان درمان جایگزین مطرح شده است. CM در تشکیل استخوان و بافت نقش دارد در حالیکه CTG فقط به تشکیل بافت کمک می کند. CM زمان جراحی و مرگ و میر کمتری نسبت به CTG دارد و نتایج رضایت بخشی را در پی دارد، اگرچه بافت پیوندی آن کمتر است.
نتیجه گیری: تاثیر کراتین بر بافت اطراف ایمپلنت
حضور بافت کافی کراتین اطراف ایمپلنت ،باعث کاهش التهابات لثه ای می شود، اما اینکه کدام روش بهترین فرآیند پیوند استخوان است و یا اینکه افزایش مقدار بافت کراتین به نفع بیمار است یا خیر مشخص نیست.
