ایمپلنت و بیماری بافت لثه دندان
ویدئوی زیر درباره ایمپلنت و بیماری بافت لثه دندان به دقت مشاهده کنید.
ژنژویت یک بافت القا شده توسط باکتری است که ناحیه‌ای از لثه مارژینال بالای کرست استخوان و کنار یک‌دندان طبیعی را درگیر می‌کند.
در ادامه به ایمپلنت و بیماری بافت لثه می‌پردازیم.
این بیماری همیشه با پلاک همراه بوده و می‌توان آن را به این صورت دسته‌بندی کرد:
- حاد نکروزان
- اولسراتیو (زخمی)
- هورمونی
- به‌واسطه دارو
- خودبه‌خود
ایمپلنت و بیماری بافت لثه
همچنین می‌توان این دسته‌بندی را به بافت‌های لثه اطراف ایمپلنت هم ربط داد، چراکه شیوه اتصال لثه به یک‌دندان و ایمپلنت طبق گزارشات از برخی جنبه‌ها شبیه است. باکتری‌ها در ژنژویت اطراف یک‌دندان می‌توانند اتصال اپیتلیایی را بدون از بین بردن اتصال بافت همبندی ، تحت تاثیر قرار دهند. چون اتصال بافت همبندی یک‌دندان به‌طور میانگین 1.07 میلی‌متر فراتر از استخوان کرستال است.
دست‌کم یک میلی‌متر از غشا محافظ بالای استخوان باقی می‌ماند، برعکس در اطراف ایمپلنت هیچ نوع اتصال بافت همبندی وجود ندارد. چرا که الیاف همبندی به داخل سطح ایمپلنت نفوذ نمی‌کنند. بنابراین، غشا بافت همبندی وجود ندارد تا از استخوان کرستال اطراف ایمپلنت دندان محافظت کند.
پریودونتیت اطراف دندان دارای این مشخصات است: پرولیفراسیون آپیکال، زخم در اپیتلیوم جانکشنال، تحلیل پیشرونده اتصال بافت همبندی و تحلیل استخوان آلوئولار. باکتری‌ها مسئول اصلی پریودنتیت هستند، تقسیم‌بندی بیماری به این صورت است: بزرگسالان، به‌سرعت پیشرونده، موضعی نوجوانان، و پریودنتیت پیش از بلوغ.
بعد از تحویل پروتز ، تحلیل زودهنگام استخوان کرستال اطراف یک ایمپلنت دندان معمولا به دلیل وجود باکتری‌ها نیست. اغلب تحلیل استخوان یا به‌واسطه عوامل استرسی ایجاد می‌شود که برای سطح تماس استخوان- ایمپلنت (که به‌طور کامل مینرالیزه نشده و نابالغ است) بیش‌ازحد زیاد هستند یا به دلیل گسترش عرض بیولوژیک به قسمت صاف و هموار فلزی کرست ماژول اتفاق می‌افتد. بنابراین یک ایمپلنت ممکن است به‌واسطه دلایل یا مکانیسم‌های مختلفی (در قیاس با دندان‌های طبیعی) دچار تحلیل زودرس استخوان کرستال شود.
بااین‌حال، گاهی ممکن است به‌واسطه دلایل یا مکانیسم‌های مختلفی (در قیاس با دندان‌های طبیعی) دچار تحلیل زودرس استخوان کرستال شود. بااین‌حال گاهی ممکن است باکتری‌ها عامل اولیه بروز مشکل باشند. دیده‌شده که باکتری‌های بی‌هوازی در میکروگپ بین ایمپلنت و اباتمنت یا در داخل سالکوس ایمپلنت رشد کرده‌اند بخصوص وقتی‌که عمق سالکوس بیشتر از 5 میلی‌متر بوده است.
توجه کنید:
واژه پری ایمپلنتایتیس (التهاب در اطراف ایمپلنت که در پروسه کاشت دندان ثابت قرار داده‌شده) عبارت است از مشکلی که به‌واسطه باکتری‌ها اطراف ایمپلنت‌های دندانی ایجاد می‌شود. بنابر تحقیقات موبلسی و همکارانش، در این بیماری میکروب‌ها اختصاصی همان محل بوده و مشابه پریودنتیت مزمن بزرگسالان هستند. علائم کلینیکی شامل این موارد است: تحلیل استخوان عمودی قابل‌تشخیص با رادیوگرافی یا پروبینگ، پاکت در اطراف ایمپلنت، خونریزی هنگام پروبینگ، تورم و قرمزی مخاط و فقدان درد. تحلیل استخوان کرستال ممکن است به‌واسطه استرس، باکتری‌ها یا ترکیبی از هردو اتفاق افتاده باشد.
تحلیل استخوان ناشی از استرس بدون حضور باکتری‌ها اتفاق افتاده و دلیل اولیه محسوب می‌شود. بااین‌حال بعد از تحلیل استخوان ناشی از استرس یا باکتری‌ها، کرویکس سالکولار عمیق‌تر شده و فشار اکسیژن کاهش می‌یابد، باکتری‌های بی‌هوازی ممکن است پیش برنده های اصلی برای تداوم تحلیل استخوان باشند، وجود یا عدم وجود اگزودا نشان‌دهنده‌ی وخامت ایمپلنت و بیماری بافت لثه و تسریع تحلیل استخوان شود.
در مدت کوتاه‌مدت با آنتی‌بیوتیک و کاربرد بسیار زیاد کلرهگزیدین موضعی یا آنتی‌بیوتیک موضعی توسط دندان‌پزشک و بیمار برای مراقبت از بافت نرم توصیه می‌شود.اگزودا که به مدت بیش از 1 یا دو هفته پایدار باشد، معمولا علامتی برای مداخله جراحی در ناحیه اطراف ایمپلنت برای حذف عوامل بیماری‌زا است، بعد از حذف اگزودا، لایه اسمیر باکتریایی که روی سطح ایمپلنت باقی‌مانده باید پیش از رشد استخوان برداشته شود. ارتفاع کاهش‌یافته استخوان بعد از دوره ترشح اگزودا، ایمپلنت را بیش‌ازپیش در معرض تروما اکلوزالی ثانویه قرار می‌دهد. بنابراین دندان‌پزشک باید عوامل استرس را جهت شرایط جدید استخوانی مجددا ارزیابی کرده و گاهی باید آن‌ها را برای بهبود عملکرد بلندمدت کاهش داد
