جای گذاری پایه در کاشت ایمپلنت
پایه ایمپلنت ، کاشت ایمپلنت نیز مانند سایر روش‌های درمانی نیاز به رعایت اصول و مواردی دارد تا بتوان در مدت زمان بیشتری از آن بهره برد، ما در این مقاله در مورد اهمیت جای گذاری ایده آل پایه و استانداردهایی که لازمه انجام کاشت ایمپلنت است صحبت می‌کنیم که به‌موجب آن تا حد ممکن از عوارض آن کاسته شود.
اصول اولیه در موقعیت قرارگیری ایمپلنت
در طراحی وکس آپ تشخیصی، آگاهی از موقعیت ایده آل قرارگیری ایمپلنت اهمیت فراوانی، در موقعیت بلندمدت سیستم ایمپلنت دارد.
در جای گذاری مطلوب ایمپلنت باید قرارگیری سه‌بعدی ایمپلنت را با توجه به اصول بیومکانیکی و پروتزی نسبت به پروتز نهایی مدنظر قرارداد.
ایمپلنت باید نسبت به دندان‌های باقی‌مانده، ساختارهای حیاتی و سایر ایمپلنت‌ها و با توجه به ابعاد باکو لینگوالی، مزیودیستالی، و آپیلوکرونالی جای گذاری می‌شود.
فاصله ایمپلنت – دندان طبیعی در جای گذاری پایه
یک ایمپلنت باید به‌صورت ایده آل 1.5 تا 2 میلی‌متر، از سمنتو آنامل جانکشن (CEJ) و ریشه دندان طبیعی مجاور فاصله داشته باشد. این مسئله در نواحی استتیک اهمیتی مضاعف می‌یابد، جایی که کانتور پاپیلا بین‌دندانی یک عامل تعیین‌کننده در استتیک پروتز نهایی است.
بنابراین وقتی یک ایمپلنت در مجاورت یک‌دندان قرار می‌گیرد، حفره پایلت (مرکز ایمپلنت) باید تقریباً از دندان طبیعی 4 میلی‌متر فاصله داشته باشد تا بتوان یک ایمپلنت با قطر کرست ماژول 4 میلی‌متر را جای گذاری کرد، درنتیجه دست‌کم به 7 میلی‌متر فاصله مزیودیستالی در فضای بین‌دندانی احتیاج داریم.
اگر پایه‌های ایمپلنت طبق این راهنما جای گذاری نشوند، ممکن است پروتز نهایی دچار مشکلاتی شود، ایمپلنت‌هایی که بیش‌ازحد به دندان مجاور نزدیک باشند، ممکن است باعث بروز این عوارض شود.
ازجمله این عوارض می‌توان به ایجاد مشکلات پریودنتال، تحلیل استخوان فک یا ایمپرجنس پروفایل، آسیب دیدن دندان مجاور و … اشاره کرد.
فاصله ایمپلنت – ایمپلنت در جای گذاری پایه
فاصله بین دو ایمپلنت با توجه به تحلیل استخوان، وجود پاپیلا بین ایمپلنت و سلامت بافت باید به‌دقت تعیین شود. بعد از جای گذاری نهایی باید بین ایمپلنت‌ها 3 میلی‌متر یا بیش‌تر فضا وجود داشته باشد به‌این‌ترتیب فضای کافی برای پاپیلا بین‌دندانی و تأمین سلامت بافت وجود داشته باشد و تحلیل استخوان افقی به حداقل می‌رسد.
فاصله از کانال عصب آلوئولار تحتانی یا سوراخ منتال
قرارگیری دقیق ایمپلنت‌ها در نزدیکی کانال آلوئولار تحتانی و سوراخ منتان در پیشگیری از آسیب‌های نور و سانسور حیاتی است. موقعیت صحیح عصب و کانال باید از طریق تصویربرداری دیجیتالی به‌طور دقیق مشخص می‌شود، به‌خصوص زمانی که ایمپلنت در فاصله 2 میلی‌متری عصب قرار داشته باشد. بعد از تعیین ساختارهای حیاتی ایمپلنت در هنگام کاشت دندان، باید بیش از دو میلی متر از کانال آلوئولار تحتانی یا سوراخ منتال فاصله داشته باشد، در غیر اینصورت فشار به تنه عصب و مشکلات نور و سنسوری افزایش می یابد.
فاصله از حفره بینی
جای گذاری ایمپلنت ها در قدام ماگزیلا می تواند بسیار چالش برانگیز باشد بخصوص زمانی که ارتفاع استخوان حداقل باشد. در بهترین حالت ممکن باید ایمپلنت پایین تر از کف بینی قرار بگیرد.همان طور که در این مقاله اشاره شد فواصل ایمپلنت ها و نحوه جای گذاری پایه ها امری حائز اهمیت است و تا جایممکن از بروز عوارض احتمالی جلوگیری شود.
