انتخاب روش انجام اوردنچر متکی بر ایمپلنت سال‌ها موردتوجه قرارگرفته است و هرکدام از روش‌ها دارای ویژگی‌های خاص خود هست.
روش های کاشت اوردنچر متکی بر ایمپلنت
روش‌های مختلفی برای قرارگیری آن وجود دارد، اما دو روشی که بسیار موردتوجه قرارگرفته است روش‌های attachments methods و clipbars هست. اینکه کدام‌یک از این دو روش مناسب‌تر است بارها موردتوجه قرارگرفته است و هرکدام از روش‌ها طرفداران خود را دارد.
طرفداران روش clipbar ادعا می‌کنند که این نوار یک نیروی مساوی را بین ایمپلنت ها تقسیم می‌کند، درحالی‌که طرفداران روش direct attachments می‌گویند که به بخش‌های عمودی کمتری احتیاج است. یک تصور غلط وجود دارد که دنچرها توسط ضمیمه و یا نوار پشتیبانی می‌شوند، این‌طور نیست، همه اوردنچرها باید توسط بافت‌ها و ضمیمه‌ها پشتیبانی شوند. دنچر بر روی بافت نرم قرار دارد، پیوست‌ها به‌عنوان قفل عمل می‌کنند و باعث می‌شوند که دنچرها در جای خود ثابت باشند، اگر حمایت از بافت وجود نداشته باشد، دنچر در جای خود ثابت نمی‌ماند. در ابتدای زمانی که دنچر بر پایه ایمپلنت قرار داده می‌شود، ممکن است پس از قرار گرفتن آن تحلیل بافت و انقباض رخ بدهد، وقتی این اتفاق بیفتد نیروی زیادی بر روی ضمیمه (attachment) وارد می‌شود، که باعث فرسودگی بافت می‌شود.
هر بار که این اتفاق بیفتد بیمار به‌ناچار باید به دندان‌پزشک مراجعه کند تا شرایط بررسی شود. یک دنچر کامل فک پایین برای بیماری که فرم فک مناسبی داشته باشد به‌راحتی توسط دو ضمیمه قابل پشتیبانی است اگر بیمار دارای فک تخت باشد هیچ بافت کافی برای حمایت وجود ندارد. و فشارها بر روی attachments خواهد بود. بنابراین یک مورد ثابت مؤثرتر خواهد بود ، یک نوار قفل افقی یا horizontal lock به‌عنوان پروتز متحرک که آن را محکم می‌کند. اما دنچر فک بالا ممکن است با دو ضمیمه کار کند. به‌طور خلاصه هردو روش clipbar یا direct attachments برای اووردنچر متکی بر ایمپلنت مورداستفاده قرار می‌گیرد و این موضوع بستگی به شرایط و تنظیمات شخصی دندان‌پزشک متخصص دارد. و هیچ‌کدام از روش‌ها بر دیگری برتری ندارد..
